:-)

an Luan, an 27ú lá d’Aibreán 2015

♦

Pogoda się nam pięknie rozpogodziła i rozsłoneczniła ostatnio…. 🙂 Aż się chce człowiekowi wstawać rano, żyć i działać…

Osobiście działam głównie tu na Polance. W maju ciąg dalszy tutejszych nowości linkowych. Opowiem Wam o trzech nowych osobach, ale to za chwilkę… 🙂

Poza tym, piszę i redaguję nowe notki dla Was, niektóre do wrzucenia kiedy bądź, inne do publikacji dopiero za kilka miesięcy, czy nawet rok naprzód. Trzeba łapać tematy póki są, bo potem może ich już nie być.

Tak jak z obecną pogodą. W większości jest tak jak dzisiaj, wczoraj i tydzień temu – promiennie, wiosennie i słonecznie, chociaż wciąż jeszcze zdarzają się dni deszczowe i szarobure. Łapię więc ostatnio okazje, jak często się da i bywam na zewnątrz. 

* * *

W zeszłym tygodniu dwa spacery, dzień za dniem. Najpierw wybrałem się odwiedzić Babcię i Dziadków. Spoczywają sobie najspokojniejszym ze snów i spoglądają na nas z Góry uśmiechając się. Wiem to na pewno… 

Już Wam wspominałem, jak lubię atmosferę Starego Cmentarza. Zwłaszcza w takie dni, jak ostatnio. Nekropolia przylega do ruchliwej ulicy, ale wystarczy przekroczyć bramę wejściową – i nagle cisza jak makiem zasiał. Spokój i namacalna Historia. Cała masa odrębnych Historii, gdzieniegdzie splecionych razem w szerszym kontekście.

Światło i cień igrające między drzewami i na grobach, jakby sami zmarli wychodzili nam za każdym razem na spotkanie. Tak jak zawsze witali nas w drzwiach wejściowych za życia. 

Dobę później znowu byłem na spacerze – tym razem „tylko” po okolicy… 

* * *

Wczoraj powtórka z rozrywki – znowu wybyłem. Trochę dalej: bo do Krynicy, i na dłużej: bo około czterech godzin.

Chociaż wczorajsza pogoda wcale nie była taka oczywista jak w poprzednich przypadkach. Rano nie było słońca, królowały chmury. Rozpogodziło się dopiero koło południa i wtedy wyruszyliśmy. Tutejsza Krynica nie bez powodu nazywana jest Górską. W przeciwieństwie do Sącza leżącego w kotlinie, Krynica to już góry. Więcej przestrzeni, więcej słońca i to rześkie powietrze, jakże inne od miejskiego… 🙂

Całą czwórką spędziliśmy czas nadzwyczaj przyjemnie, chrupiąc gofry podczas włóczęgi po krynickim deptaku. Ludzi było zadziwiająco mało – to chyba jeszcze nie szczyt sezonu… Podziwialiśmy piękną architekturę, romantyczne mosty, pomnik Nikifora i popiersie Jana Kiepury, który tutaj miał swoją willę. 

Nie pamiętam, kiedy byłem w Krynicy ostatni raz, ale dało się zauważyć trochę zmian. Nowy Dom Zdrojowy, łączący w sobie pomieszczenia dla kuracjuszy oraz wielki pasaż handlowy, w którym znajdziecie obok siebie między innymi księgarnię, sklep monopolowy i drogerię z kosmetykami.

Oprócz tego przebudowana nieco Pijalnia wód, którą poszerzyli i do której dodali windę. Mogłem teraz swobodnie zwiedzać oba jej piętra. Miejsca tam jak zawsze w bród… Dużo roślnnosci i stanowiska z różnymi rodzajami wód. Aż przypomniało mi się parę fajnych miejsc ze Stanów… 🙂

Całe miasto przesycone szumem rzeki, która miejscami łagodnie a miejscami wartko sobie przez nie przepływa. I upstrzone stoiskami z pamiątkami, maskotkami, rękodziełami, obrazami – słowem, wszystkim, na czym tylko da się zarobić. Chociaż największym bogactwem Krynicy są jej lecznicze źródła i mikroklimat, o czym tamtejsi mieszkańcy dobrze wiedzą.

Na bardzo dobry obiad poszliśmy właśnie nad rzekę, do takiej uroczej kafejko-restauracyjki, w której już jadaliśmy. Dotarłszy na miejsce zrozumiałem, dlaczego na deptaku tak mało osób – prawie wszystkie stoliki były zajęte! 

Po obiadku jeszcze ostatni spacer i powrót do domu – jak zawsze dla mnie w takich wypadkach, nazbyt szybko… Wieczorem po powrocie zasnąłem jak kamień, upojony tym wspaniałym powietrzem.

* * *

Przechodzimy teraz do rzeczy ostatniej, ale wcale nie najmniej ważnej. Wręcz przeciwnie 🙂

Witam serdecznie Blogerkę o pseudonimie równie tajemniczym, jak Ona sama – Ultra. Nie inaczej jest z opisem Jej bloga, który myślę, że lepiej zachęci Was do odwiedzenia Jej, niż ja mógłbym to zrobić.

Ultra przyszła na Polankę i jest, co bardzo mnie cieszy 🙂 Mam nadzieję, że zechce zostać na dłużej.

Moja nowa Czytelniczka zajmuje się różnymi aspektami współczesności, różnymi ciekawymi miejscami i zjawiskami. Zamieszcza własne przemyślenia i obserwacje na ten temat.

*

Pragnę poza tym gorąco przywitać na Polance dwie moje Przyjaciółki: Asię i Justynkę 🙂 Obie Dziewczyny fajne, wrażliwe, silne i ciekawe.

Cieszę się, że podglądacie zza krzaków, Moje Drogie… Mam jednak nadzieję, że zechcecie zajść pod Wielki Dąb i wzorem innych Czytelników, przyłączyć się do dyskusji.

Podobnie jak Ultrę, także i Was zapraszam. Jak najczęściej i jak najdłużej… 

*

Teraz wiecie Kochani, skąd ten szeroki uśmiech w tytule 🙂 Każdemu takiego życzę, codziennie…