Koronacja Karola III. Część 2.

an Satharn, an 13ú lá de Bhealtaine 2023

⊕

Ciąg dalszy tematu z części pierwszej.

Nadzór nad całością przygotowań spoczął na barkach jednego człowieka: marszałka dworu (zwanego Earl Marshall). To jego podpis/książęcy tytuł (Norfolk) widnieje na oficjalnym zaproszeniu, które otrzymali wszyscy goście, a które zamieściłem w poprzednim wpisie. O tym facecie i jego funkcji opowiem Wam w osobnym wpisie. 

Karol, Kamila i William zaangażowali się w każdy detal tej uroczystości. Samą liturgię celebrował zaś Arcybiskup Canterbury: doktor Justin Welby.

Cała Koronacja ogólnie zorganizowana została według zasad spisanych po łacinie w tak zwanej “Liber Regalis” (Księdze Królewskiej), do dziś przechowywanej w Opactwie Westminsterskim i wykorzystywanej w każdej takiej ceremonii od XIV wieku.

Msza koronacyjna dla Karola i Kamili zawierała większość tych samych elementów, co każda poprzednia koronacja od 700 lat. 

Wszystko zaczęło się od ich wejścia do Opactwa. 

Przed właściwą procesją kroczyła konserwatywna parlamentarzystka Penny Mordaunt, niosąca jeden z królewskich mieczy (o których może kiedyś napiszę), oraz mężczyzna z królewskim sztandarem.

Z tym jegomościem oraz jego rolą związany jest pewien stary zwyczaj, zarzucony dopiero w XIX wieku.

Przez stulecia, podczas każdej koronacji, tzw. “Czempion Królewski” występował na środek, wyzywając na pojedynek każdego, kto śmiałby poddać w wątpliwość prawo przyszłego monarchy do korony.

Rola czempiona jest dziedziczna i od średniowiecza należy do rodu Dymoke. Aktualnie wypełnia ją Francis Dymoke (z wykształcenia księgowy, a na co dzień rolnik) i to on niósł sztandar do Opactwa przed parą królewską.

Dostąpił tego zaszczytu, gdyż jego przodek towarzyszył Wilhelmowi Zdobywcy podczas jego koronacji w Boże Narodzenie 1066 roku.

* * *

Król i Królowa w procesji podeszli do ołtarza. Przed nimi niesiono tak zwany “Krzyż Walijski” (“Cross of Wales”). Karolowi bardzo zależało, aby podkreślić Jego długoletnią zażyłość z tym walecznym narodem.

Dodatkowo, wewnątrz tego Krzyża znajduje się szczególny prezent, podarowany Jego Wysokości przez papieża Franciszka: drzazgi z rzekomego Prawdziwego Krzyża, na którym skonał Chrystus. 

Następnie biskupi położyli na ołtarzu Biblię, Patenę i Kielich. W tym miejscu Karol pragnął zaznaczyć, iż będzie nie tylko Obrońcą Wiary anglikańskiej, ale każdej wiary. Poszczególne Klejnoty Koronne w procesji do ołtarza nieśli przedstawiciele różnych wyznań: chrześcijaństwa, protestantyzmu, judaizmu, islamu, buddyzmu, czy sikhizmu. 

Klejnoty przejął koncelebrujący liturgię Dziekan Westminsteru, który umieścił je na ołtarzu. Królewskie miecze nie wchodziły w skład tej procesji. 

* * *

Kiedy Elżbieta wstępowała na tron, uklęknąć przed Nią musieli wszyscy ówcześni książęta, łącznie z Jej własnym mężem.

Zgodnie z doniesieniami “The Sunday Times”, Karol skasował tę zasadę. Książęta Yorku, Sussexu, Edynburga, Kentu, czy Gloucester nie musieli klękać przed tronem ani nie odegrali żadnej roli w ceremonii.

Wymóg hołdu obowiązuje teraz jedynie Następcę Tronu, którym obecnie jest William. I chociaż ze względów oszczędnościowych nie będzie miał tradycyjnej inwestytury na Księcia Walii, na koronacji ojca i tak musiał przed Nim uklęknąć: 

“Ja, William: Książę Walii, ślubuję lojalność względem Ciebie, jak i to, że będę w wierności i prawdzie stać przy Tobie, w zdrowiu i życiu, przeciw wszelkim nieprzyjaciołom”. (Przysięga częściowo przetłumaczona przeze mnie). Podobny tekst wygłosiło potem całe anglikańskie duchowieństwo, z arcybiskupem Welbym na czele.  

Dla młodszych Windsorów nie przewidziano żadnej większej roli. Wyjątek stanowiły wnuczęta Karola i Kamili, którzy trzymali im płaszcze w czasie procesji. 

Ponadto 9-letniemu księciu Jerzykowi przypadło dumne i poważne zadanie niesienia jednego z królewskich mieczy; pełnił także (razem z księżniczką Anną) obowiązki królewskiej straży przybocznej. 

Przedstawiciele wszystkich części składowych Zjednoczonego Królestwa i 14 państw Wspólnoty Narodów (gdzie monarcha brytyjski jest głową państwa) uznali w Karolu “bezspornego króla”. 

Król przysięgał na Biblię, że panować będzie “sprawiedliwie i miłosiernie”, bronić “zreformowanej religii protestanckiej prawnie ustanowionej”, jak też praw i przywilejów Kościołów narodowych. 

Po raz pierwszy w dziejach królewskich koronacji, monarcha modlił się o „łaskę bycia błogosławieństwem…dla ludzi wszystkich ras i wierzeń”. Kolejny Jego ekumeniczny gest tego dnia, wszystkie bardzo chwalone przez komentatorów.

* * *

Nadszedł najbardziej intymny, prywatny moment całej uroczystości. Zabrzmiał hymn koronacyjny „Zadok The Priest”. Swego czasu wykorzystałem go tu na Polance, w wideonotce o koronacji Edwarda VII.

Wniesiono parawany, którymi na chwilę zasłonięto króla i arcybiskupa. Król zdejmuje szaty od pasa w górę, a duchowny namaszcza świętymi olejami Jego czoło, nadgarstki i klatkę piersiową. 

Po wszystkim Karol założył nowe szaty, symbolizujące pokorę i splendor. Miało to odzwierciedlać dwoistą naturę Chrystusa jako Boga i Człowieka. I nowego Króla ziemskiego, panującego z woli Króla Królów. Tak, wiem, jak to brzmi: “Nowe szaty Króla” 😀

Po dłuższej chwili, kiedy Karol otrzymuje kolejne oznaki władzy, takie jak berło, jabłko, miecz, naramienniki, rękawicę, ostrogi i pierścień, Arcybiskup Canterbury wkłada na jego głowę koronę świętego Edwarda (widoczną na zdjęciu, zrobię kiedyś o niej osobny wpis):

O zaszczyt zaniesienia powyższych regaliów przed królewski tron ubiegało się ponad 200 arystokratów o potwierdzonej historycznie i genealogicznie „błękitnej krwi”.

Wszystkimi takimi podaniami przy każdym państwowym wydarzeniu zajmuje się tzw. Coronation Claims Office – specjalne biuro podległe brytyjskiemu rządowi.

Do grona tych, którzy złożyli w tej sprawie stosowne aplikacje, należał (na przykład) John Gaunt, 2. książę Derby. Jego przodek służył podczas koronacji Ryszarda Lwie Serce w roku 1189. Gauntowi przysługiwało więc tradycyjne w jego rodzinie prawo obdarowania nowego monarchy dwoma sokołami.

Nie wiem, co z tego ostatecznie wynikło, ale Gaunt i inni notable tym razem mogli być zaniepokojeni. Wszak Karol albo całkiem zrezygnował z niektórych fragmentów ceremonii, albo je skrócił.

Chociaż uczestniczący w tym ludzie mogli odnieść nieco inne wrażenie, Król istotnie poszedł na kompromis między tym, czego chciał On sam, a tym, czego chcieli Jego doradcy. Dotyczyło to też takich właśnie honorowych ról.

* * *

Ciąg dalszy nastąpi…

Reklama