:-)(

an Domnach, 5ú lá de mhí Lúnasa 2018

⊕

Tytułowa emotka ma w zamyśle Autora być czymś pośrednim między radością a smutkiem, czyli mniej więcej odzwierciedlać to, jak się całą Rodziną czujemy ostatnimi czasy.

Minął miesiąc od odejścia Wujka Ryśka. Z tej okazji pojechaliśmy do kościoła w Męcinie na ostatnią z trzydziestu codziennych „mszy gregoriańskich”, jakie odprawiano tam w intencji Wujka.

W Męcinie właściwie są teraz dwa kościoły – starszy, zabytkowy i drewniany, w którym trwa teraz renowacja, oraz nowszy, w którym odprawiono dzisiejszą liturgię.

Przyznać muszę, że mam mieszane uczucia co do tej nowszej świątyni. Składa się ona ze samych ostrości, strzelistości i spadzistości. Kościół wprost gigantyczny, z niesamowitą ilością schodów (straciłem rachubę po dwudziestym schodzie). Zero podjazdu czy innych udogodnień dla starszych i niepełnosprawnych.

Dobrze, że chociaż były głośniki na zewnątrz, więc i tak mogłem uczestniczyć we Mszy. 

Ale było kazanie o mannie z Nieba i intencje mszalne dla Wujka Ryśka na cały tydzień 🙂 Bardzo nas to wzruszyło.

Po Mszy z kolei przypadkiem zdarzyło mi się spotkać moją koleżankę z liceum, która w tamtych stronach mieszka! 😀

* * *

Spod kościoła odbyliśmy krótką podróż do domu Cioci Reni i Wujka Edka 🙂 Jakże tęskniłem za tą rozległą, zieloną przestrzenią, za huśtawką, altanką i za nimi. Razem z Wujkiem i Ciocią byli tam też Ciocia Halinka, Aga z Rodziną, Ania z Rodziną i Marta. 

Przyjemnie było znów zobaczyć Ciocię, Wujka i „Maluchy”. Tak właściwie to już od dawna nie „Maluchy”, tylko trzy bombowe dziewczęta i jeden przystojny mgr-inż 😉 

Poza tym przybyły im trzy baranki oraz Rocky – cudny psiak w typie serialowego „Komisarza Alexa” ❤ 

Cztery godziny minęły aż za szybko, ale bardzo przyjemnie na zielone trawce i przy dwudaniowym pysznym obiedzie. Godziny wypełnione śmiechem i różnymi rozmowami. Mam nadzieję, że na kolejne odwiedziny nie trzeba będzie czekać następne 2 lata… 

A’propos psów… 31 lipca, mój ukochany Buddy skończył dokładnie roczek. A z nami jest od 10 miesięcy ❤ Ale ten czas leci…

Chcieliśmy bardzo, żeby pojechał z nami do Męciny. Do auta wzięliśmy jego ulubiony kocyk, podusię i zabawki. Musieliśmy zawrócić po 10 minutach, gdyż Buddy cały czas piszczał i bardzo się denerwował. Koniec końców został w domu i dzielnie pilnował mieszkania przez długie kilka godzin. 

Ale faktem jest, że on się straszliwie boi jazdy samochodem, a nas to bardzo martwi, bo wyklucza to jakąkolwiek możliwość dalszej jazdy z nim. 

* * *

Na koniec muszę jeszcze wspomnieć o pewnej niespodziance, czekającej na nas po powrocie do domu. Owa niespodzianka należała do jednej z tutejszych naszych sąsiadek. Piesek-miniaturka imieniem Milka.

Miękkie, brązowe futerko, piękne oczka i gustowne białe „skarpetki” na łapkach. Jak tylko do niej podjechałem, Milka od razu wskoczyła mi na kolana i zaczęła mnie lizać ❤

Zupełnie jak Buddy kiedy w końcu weszliśmy do domu.  Oba psy zresztą miały okazję już się spotkać wcześniej. Milka bardzo chciała poznać kolegę bliżej. Jej entuzjazm wystraszył Buddy’ego, który byłby uciekł, gdzie pieprz rośnie, gdyby akurat nie był na smyczy 😀 On się powinien nazywać Chojrak tchórzliwy pies 😀

A tutaj mój „Śpiący Książę”, jedno z nowszych zdjęć ❤