* * * *

an Mháirt, 18ú lá de mhí Lúnasa 2015

♦

Kiedy piszę teraz te słowa [czyli w poniedziałek, 17.08.], zaznajemy krótkiego oddechu od uciążliwości trapiących nas w ostatnim czasie. Nie wiem, jak długo to potrwa, ale dobra i chwila oddechu.

Słowo oddech pasuje tutaj jak ulał, bowiem przez jakieś 2-3 tygodnie mieliśmy w Polsce drugą Afrykę. „Lampa” dzień za dniem, gorąc, ani w dzień ani w nocy nie ma czym oddychać.
Wszystko się do człowieka lepi, skóra złazi płatami, brak apetytu i totalny brak sił. Bez wiatraka nie wytrzymiesz. Jak to śpiewał niegdyś Tercet Egzotyczny: niebo skąpiło suchej ziemi kropli deszczu.

Wyże i niże krążące nad światem jednakże ulitowały się w końcu nad tą wyschniętą na wiór ziemią. Od wczorajszego ranka, mieliśmy tu na Południu trzy burze i dwa razy ulewne deszcze.

Generalnie burz nie lubię, ale od dawna na żadną tak się nie cieszyłem… Powietrze cudownie rześkie. Znowu jest czym oddychać. Póki co.

* * *

Kolejna niedogodność znacząco psująca naszą codzienność, to trwający od POŁOWY CZERWCA remont mieszkania pod nami. Bałagan, hałas, brud, walenie młotem i wiercenie z różnym natężeniem i różną częstotliwością…ale zawsze dzień w dzień, od poniedziałku do soboty, od rana do nocy.

Fachowcom z piekła rodem obce są elementarne zasady współżycia społecznego, nakazujące choćby z grzeczności uprzedzić mieszkańców klatki schodowej o tym, że przez bliżej nieokreślony czas może być trochę głośno i nieprzyjemnie.

Zaczynają więc bez uprzedzenia, zazwyczaj między 06:00-08:00 rano (i psiakość! Wedle przepisów wolno im!) i robią swoje, czasem z przerwami, czasem bez przerw, aż do 22-23 nawet…

Wskutek powyższego rumoru często nie słyszymy własnych myśli, a podłoga i ściany u nas wibrują za każdym przyłożeniem młotka lub wiertła.

Panowie pod nami pracują z takim entuzjazmem, że już cztery razy wywaliło prąd na całej klatce! Czekamy tylko na to, kiedy po raz piaty braknie nam prądu, albo kiedy zawali się wanna w łazience, bo przekują się do nas na wylot! Trzeba chyba będzie iść z tym do spółdzielni.

Serio, to się nadaje chyba tylko do programu „Usterka”…

* * *

Czas na nieco przyjemniejsze sprawy…

Sobotni wypad do Barcic na zaproszenie Cioci Basi i Wujka Jurka udany pod każdym możliwym względem – pogodowym, przestrzennym, krajobrazowym, towarzyskim i „ucztowym”.   

Ciocia bowiem, zgodnie ze swoim gastronomicznym wykształceniem, podjęła nas iście po królewsku – pyszny rosół, kilka rodzajów mięsiwa, ziemniaczków i surówek. Deserów do wyboru do koloru: ciasta, owoce i lody!

Po obiadku spacer okoliczną ścieżką z kuzynem Wojtkiem, oraz po zielonej przestrzeni pięknego, obszernego ogrodu.
Ludzie, co tam nie rośnie! Śliwy, borówki, ogórki, pomidory, szczypiorek, mięta, koperek, ziemniaki, morwa, róże… Ciocia i Wujek są właściwie samowystarczalni. Wszystko sadzone, zbierane i codziennie pielęgnowane Ich rękami.

Zawarliśmy bliższą znajomość z zadomowionym tam od niedawna pasikonikiem Frankiem ( 😀 ), a także zobaczyliśmy się z Ciocią Kasią, która również wpadła akurat do Cioci Basi (swojej córki) z wizytą.

Jak to zwykle bywa, czas spędzony na świeżym powietrzu i w doborowym towarzystwie przeleciał w okamgnieniu. Pod koniec naszych odwiedzin spotkaliśmy się jeszcze z drugim kuzynem Michałem oraz z Jego śliczną i sympatyczną żoną Wiolą…

Po całodziennej uczcie dla ciała, wieczorem w domu uczta dla serca – film „Bodyguard”. Whitney Houston i Kevin Costner w szczytowej formie.

Jak ja kocham takie dni!

* * *

Jakoś przed dwoma tygodniami odbywał się wyścig kolarski Tour de Pologne. Jeden z jego etapów prowadził z Rzeszowa do Nowego Sącza – akurat przez ulicę, na której mieszkam!

Z czystej ciekawości spędziłem na balkonie wtedy pół dnia, obserwując służby porządkowe stawiające barierki, tłum z wolna gromadzący się na powitanie kolarzy, sponsorów jeżdżących wte i we wte… Cała ulica zamknięta dla ruchu samochodowego i zorganizowane objazdy innymi trasami. Szkoda, że nie może tu być tak cicho przez cały rok.

Pod wieczór pojawili się „przed-kolarze”, powiedzmy. Grupka młodych rowerzystów zrobiła trzy okrążenia wzdłuż całej ulicy.

Niedługo potem nadjechał wreszcie prawdziwy peleton. Przy barierkach po obu stronach ulicy zgromadził się już wtedy całkiem spory, entuzjastycznie nastawiony tłum; na balkonach tez ludzi nie brakowało. Za peletonem jechały wozy transmisyjne TVP i TVN, kilka aut z zapasowymi rowerami oraz karetka na wszelki wypadek…

Najpierw zauważyłem trzech mężczyzn, którzy już wcześniej pozostawili resztę stawki daleko w tyle. Po tej pierwszej trójce długo nic się nie działo, aż wreszcie nadjechał „środek” – kilkudziesięciu kolarzy, ciasno zbita masa ludzi i rowerów. „Środek” przejechał, kibice znów zastygli w oczekiwaniu…i wreszcie nadjechał „ogon”. Kilkudziesięciu najsłabszych zawodników goniło całą resztę.

Wszyscy zrobili po trzy okrążenia wzdłuż całej ulicy, a kibice wiwatowali za każdym razem. Wszystko pod czujnym okiem kamery zamocowanej na helikopterze, któren to helikopter kilka razy leciał tuż nad moją głową…

Godzinę po przejeździe peletonu, o całym etapie napisał Onet. Rundę nowosądecką wygrał Polak nazwiskiem Bondara czy jakoś tak.

* * *

I last but not least, jak to mawiają Amerykanie – transmitowany niedawno na Polsacie koncert gwiazd rocka lat 80-tych i 90-tych. Miód dla uszu, Kochani!

Kocham Cię jak Irlandię ( ❤ ), Nadzieja, Oddział Zamknięty, Lombard, Rezerwat, Wanda i Banda [w tym przypadku, zawsze wolałem piosenkę z serialu „Siedem życzeń”, ale nie zagrali jej akurat], Sztywny Pal Azji, Turbo…
Przez prawie trzy godziny znowu czułem się jak beztroski nastolatek słuchający wszystkich 4 czy 5 części „Polskich Ballad Rockowych” (które mam do tej pory).

Podobnie przy innej okazji, kiedy po latach usłyszałem znowu Ich Troje, śpiewających na żywo.  Uwielbiam takie nostalgiczne, wzruszające wydarzenia…

Pozostawiam Was z pewną perełką, odkryta niedawno na FB – 12-minutowa wersja mojej ukochanej Pieśni Krasoludów z Hobbita ❤