Od Urugwaju po Krym…

an Mháirt, an 11ú lá de Mhárta 2014

♦

Dzisiejszy wpis dotyka tematu nader rzadko na Polance poruszanego, mianowicie polityki. Niekiedy jednak mam ochotę podzielić się swoimi refleksjami w tej materii, szczególnie pod wpływem aktualnych wiadomości…

* * *

Na początek: Ukraina. Przyznam, że cała tamtejsza sytuacja coraz bardziej mnie martwi. Martwię się, jakie będą jej konsekwencje dla nas, gdyż to wszystko dzieję się praktycznie tuż „za miedzą”. Pozwolę sobie powtórzyć to, co na ten sam temat powiedziałem już u Wachmistrza. Pomoc tak, ale wyłącznie humanitarna – leczenie chorych, rannych, wsparcie psychologiczne. To nasz obowiązek – nie tylko z chrześcijańskiego, ale i z czysto ludzkiego punktu widzenia. I na tym trzeba poprzestać. Żadnych manewrów politycznych – żadnych mediacji, rozmów, a zwłaszcza gróźb w rodzaju tych wypowiedzianych przez ministra Sikorskiego: „podpiszcie albo zginiecie”. Przydałoby się, żeby politycy czasem pomyśleli zanim coś powiedzą. Gdyby Janukowycz pomyślał i posłuchał vox populi, chcącego umowy stowarzyszeniowej z UE, a Rosja się na to zgodziła, nie byłoby tego całego zamieszania teraz.

PiS też nawołuje rząd do jak najszybszego rozwiązania tej sprawy…a to NIE JEST nasza sprawa, chociaż wszystko rozgrywa się tak blisko nas. Moim zdaniem to wewnętrzna sprawa samych Ukraińców, oraz między Ukraińcami a Rosjanami. Tymczasem we wszystko mieszają się dyplomaci unijni, Stany Zjednoczone, nawet Turcja. 

A doszły jeszcze separatystyczne ambicje Krymu i w ogóle całkiem zapomniano o pewnym memorandum…
Najlepiej byłoby tam zrobić całkowicie autonomiczną, osobną republikę pod opieką tak Ukrainy, jak i Rosji, USA, Wielkiej Brytanii, Turcji oraz przedstawicielstwa UE. Coś na kształt naszej dawniejszej Rzeczypospolitej Krakowskiej: samodzielnej w sprawach lokalnych, ale pod opieką wszystkich mocarstw.
W ten sposób żadne jedno państwo nie mogłoby sobie rościć pretensji do tego strategicznie ważnego kawałka ziemi i cała sprawa bliska byłaby warunkom zalinkowanego powyżej aktu. Coś mi się jednak wydaję, że już chyba za późno na taki kompromis.

*

Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego USA zawsze uważają się za jakiegoś „strażnika światowego ładu”. Kiedyś Kronika powiedziała mi, że żadne inne państwo nie wzięłoby na siebie tej roli. Być może.
Tak samo od dawna nie pojmuję, czemu my Polacy zawsze w tego typu sytuacjach uważamy, że musimy nieść „ideały demokracji” narodom uciśnionym? Nie mamy monopolu na demokracje, nikt na świecie nie ma. I nigdzie na świecie demokracja nie jest praktykowana w sposób doskonały.

Jak zawsze chcemy dobrze, a jeśli coś pójdzie źle, rykoszetem odbije się to na nas…

* * *

Jakiś czas temu, Fakty TVN podały informację o tym, iż były premier i przewodniczący SLD, Leszek Miller, wyruszył w Polskę z kampanią promującą powrót do 49 województw – jak to było przed ostatnią reformą administracyjną. Według Millera, zbyt wiele unijnych funduszy trafia do wielkich miast, skazując na biedę mniejsze miejscowości. Przy większej liczbie mniejszych województw, dofinansowanie byłoby rozłożone bardziej równomiernie, dając szansę na rozwój tym miastom, które wskutek reformy z 1998 roku straciły najwięcej – takim jak moje.
Jasne jest, że odwrócenie tamtej reformy pociągnie za sobą spore koszty, jednak według premiera, miałoby się to odbyć w ramach obecnych wydatków na administrację. Śmiem wątpić, czy to będzie aż tak proste.

Z drugiej strony zastanawiam się, czy ze względu na obecną sytuację, w której coraz więcej osób ze Sącza przenosi się do Krakowa czy Warszawy, przywrócenie województwa nowosądeckiego nie byłoby dla tutejszych terenów dobre. Odzyskalibyśmy dawny prestiż, może byłoby więcej pieniędzy na kulturę i edukację, a ludzie wreszcie chcieliby żyć i rozwijać się właśnie tutaj, zamiast tułać się po większych metropoliach Polski czy zagranicy. A co Wy o tym myślicie?

Dyskusje o zmianach administracyjnych wcale nie są czymś nowym. Znane były już dwie inicjatywy ŚP Prezydenta Kaczyńskiego. Postulowano utworzenie „województwa środkowopomorskiego” z części pomorskiego i zachodniopomorskiego, z dwiema stolicami na wzór kujawsko-pomorskiego. Poza tym głośno było o wydzieleniu Warszawy z województwa mazowieckiego i uczynienie z niej odrębnej jednostki administracyjnej. Powód: najwięcej funduszy z Unii trafia właśnie do stolicy, przez co reszta województwa jest marginalizowana. Ostatecznie wszakże obie te koncepcje szybko upadły.

* * *

Kolejną rzeczą z Faktów jaka mnie zaciekawiła, był reportaż na temat prezydenta Urugwaju, José Mujica.

Gość jest chyba ewenementem podobnym do Papieża Franciszka. Cichy, skromny i uśmiechnięty. Zawsze blisko ludzi. Urzęduje w biurze o spartańskim wystroju, 90% swojej pensji oddaje na cele charytatywne, obniżył bezrobocie i cieszy się poparciem przytłaczającej większości społeczeństwa. Do pracy jeździ Garbusem z lat 70-tych.
Coś jak nasz prezydent Komorowski – niby niewiele robi, a sondażowo to właśnie jemu ludzie najbardziej ufają.

Proponuję zacieśnić stosunki między Urugwajem a Polską 🙂 Jest to państwo podzielone na 19 departamentów, czyli niewiele więcej niż nasze województwa. Zmieńmy nasze województwa na departamenty i połączmy z Urugwajem. Miałoby to kilka korzyści.
Po 1: nazwa departamenty obudziłaby nad Wisłą (przynajmniej u niektórych) natychmiastowe przyjemne skojarzenia z Księstwem Warszawskim, które również dzieliło się na departamenty.
Po 2: Polska chyba pierwszy raz od wieków miałaby terytorium zamorskie, a to pociągnęłoby za sobą ożywiony handel i turystykę, tudzież wymianę naukową.
Po 3: w Urugwaju prezydent jest równocześnie szefem rządu (podobnie jak np. w USA). Dobre rozwiązanie, za którym osobiście zawsze optowałem. To oznacza, że zamiast dwóch pensji byłaby tylko jedna, reszta pieniędzy zostałaby w naszym wiecznie dziurawym budżecie państwa.
Zaoferujmy prezydentowi Mujica funkcję głowy naszego państwa. Oba kraje to republiki, więc z konstytucją nie byłoby problemu. Mujica podbiłby serca Polaków równie szybko, co własnych rodaków. Komorowski zostałby wiceprezydentem (bo czemu pozbywać się kogoś, kogo ludzie przeważnie lubią?), wspomnianą jedną prezydencką pensję dzieliliby między siebie.
Po 4: po połączeniu, mielibyśmy 36 departamentów, czyli aż 13 mniej niż to, do czego chce wrócić premier Miller. Jakieś oszczędności w administracji zawsze by były.

Czy według Was taka „unia polsko-urugwajska” miałaby jakiś sens? 🙂

Czy cała ta notka w ogóle ma sens?